Πώς να βοηθήσω το παιδί μου να προσαρμόζεται καλύτερα στις αλλαγές
Κλείσε τα μάτια και σκέψου κάποια αλλαγή που συνέβη στη ζωή σου είτε την προηγούμενη εβδομάδα, είτε πολύ παλαιότερα, ίσως και από την παιδική σου ηλικία. Κατέγραψε τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα που σου προκάλεσε και προσπάθησε να να τα αποτυπώσεις στο μυαλό σου. Τα συναισθήματά που κατέγραψες ήταν αμηχανία, άγχος, αγωνία και πανικός ή μήπως ελπίδα, και αισιοδοξία, βλέποντας την αλλαγή ως ευκαιρία για ανανέωση;
Μέχρι και την ηλικία των 9 ετών περίπου, οι γονείς είναι τα πρόσωπα αναφοράς και κατ΄επέκταση και κύριοι ρυθμιστές της διάθεσης. Ο τρόπος που αντιδράς στις αλλαγές είναι πιθανά και το μήνυμα που το παιδί σου αντιλαμβάνεται για τον τρόπο που θα πρέπει να αντιδράει στις αλλαγές στη ζωή του. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 55% του περιεχομένου ενός μηνύματος μεταβιβάζεται από τις εκφράσεις του προσώπου και τη στάση του σώματος, ενώ το 38% απορρέει από τον τόνο της φωνής (Χυτήρης Λ., 1996)1, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πιθανό είναι να μεταφέρονται τα συναισθήματά μας και όχι οι λέξεις με τις οποίες προσπαθούμε να τα στολίσουμε προκειμένου να τα αποκρύψουμε.
Υπάρχει τρόπος να βοηθήσω το παιδί μου να αντιμετωπίζει καλύτερα από μένα τις αλλαγές; Η απάντηση είναι θετική. Το πρώτο βήμα είναι αρχικά να αναγνωρίσω τι συμβαίνει σε μένα. Αναζητώ τα συναισθήματα που νιώθω και τα αποδέχομαι. Είναι μάταιο να προσπαθώ να μεταφέρω στο παιδί μου ένα θετικό μήνυμα σχετικά με μία αλλαγή που έχει προκύψει στη ζωή μας, αν στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη αλλαγή για μένα έχει προκαλέσει άγχος, αγωνία και αμφιβολία για το μέλλον μας.
Αποδέχομαι τα δικά μου συναισθήματα για να μπορέσω μετά να τα μοιραστώ με το παιδί μου και να το βοηθήσω να μοιραστεί και εκείνο μαζί μου τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Δείχνουμε κατανόηση στα δικά μας συναισθήματα και αυτό θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και όσες αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα το παιδί μοιραστεί μαζί μας. Η ενσυναίσθηση θα το βοηθήσει να νιώσει ασφάλεια και η αγκαλιά να νιώσει ότι έχει μία φωλιά για να κρυφτεί όταν θα νιώθει ότι βρίσκεται σε μία δίνη αρνητικών συναισθημάτων.
“Είναι φυσιολογικό να νιώθω αγωνία ή και φόβο”. Τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό; Δημιουργώ με το παιδί μου το “κουτί α΄ βοηθειών”. Παίρνω ένα γυάλινο βάζο ή ένα παλιό κουτί παπουτσιών και το γεμίζω με όλα όσα το κάνουν να χαλαρώνει και το βοηθούν να αποκτήσει μία ηρεμία. Είναι σημαντικό να έχω χώρο και χρόνο να ηρεμώ, πράγμα που θα με βοηθήσει να επανεξετάσω τον τρόπο που βλέπω την αλλαγή. Το να μπορέσω να δω την αλλαγή με άλλα μάτια, προϋποθέτει να έχω την ψυχική ηρεμία για να τα κάνω. Με τον τρόπο αυτό θα βγω από το φαύλο κύκλο των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων και θα καταφέρω να βρω και να εστιάσω σε θετικές σκέψεις. Δείξε λοιπόν στο παιδί σού ότι μία αλλαγή δεν είναι πάντα μόνο αρνητική. Μπορείς εσύ να επιλέξεις τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσεις.
1.Χυτήρης Λ, (1996) Οργανωσιακή συμπεριφορά: Η ανθρώπινη συμπεριφορά σε επιχειρήσεις και οργανισμούς. Αθήνα: Interbooks
